مسافری در ایستگاه دنیا
وقتی هیچ کس جای خودش نباشد!!!
زمانی یه جامعه به سمت پیشرفت و عدالت و موفقیت پیش خواهد رفت که هر کس در جای خودش باشد!!! یعنی هر کس با توجه به استعدادهای ذاتی و اکتسابیش، با توجه به دانش و مهارت و تجربه اش نقش خودش را در جامعه ایفا میکند. یه پزشک باید قوی، با هوش و با استعداد، با دانش و علم به روز و... باشد! یه رایس و مدیر باید مقتدر، توانمند، باهوش، مسلط و... باشد! یه قاضی... یه معلم... یه کارگر... یه کارمند... یه مغاره دار... یه...
هر شغلی باید متناسب با استعدادهای اشخاص باشد! به همین خاطر باید افراد یه جامعه رو از سنین پایین با توجه به استعدادهاشون برای شغل یا شغل های مناسب خودشون پرورش داد تا بهترین و بیشترین کارایی رو برای جامعه داشته باشن. حالا در نظر بگیرین پزشک ما توان تصمیم درست و سریع رو در مواقع اضطرار نداشته باشه،یا علم کافی نداشته باشد... رایس ما ضعیف باشد و نتواند افراد مجموعه اش رو کنترل کند و تصمیمات درست بگیرد...
کارمند ما رفتار خوبی با ارباب رجوع نداشته باشد و...
قاضی ما نتواند قاطعانه رای به نفع مظلوم صادر کندو عدالت رو اجرا کند...
معلم ما توانایی انتقال مفهوم و تدریس را نداشته باشد و...
و...
و هر مسئول به طور دوره ای و مداوم مورد ارزیابی و بازخواست قرار نگیرد!
این یعنی فاجعه!!!!!!!!
ان شاالله خداوند همه ما رو به راه راست هدایت کند .
در پناه حق...